اثربخشی درمان‌های شناختی-رفتاری و مثبت نگر بر عملکرد اجتماعی-انطباقی و فرسودگی تحصیلی دانش‌آموزان کمال‌گرا

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان­های مثبت­نگر  و شناختی-رفتاری  بر عملکرد اجتماعی-انطباقی و فرسودگی تحصیلی دانش­آموزان کمال­گرا  است. این پژوهش آزمایشی، با طرح  پیش­آزمون و پس­آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش­آموزان دختر کمال­گرای مدارس متوسطه شهر رشت در سال 1395 است. نمونه پژوهش 69 دانش­آموز دختر کمال گرا  بود که به صورت تصادفی به سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند. برای  جمع­آوری داده­ها، از مقیاس کمال گرایی بالینی استوبر، پرسش­نامه عملکرد اجتماعی-انطباقی سالملا-آرو و همکاران و مقیاس فرسودگی تحصیلی پرایس و همکاران استفاده شد. گروه­های آزمایش،  درمان­های  مثبت­نگر و  شناختی-رفتاری را در 10 جلسه  دریافت کردند و گروه کنترل مداخله­ای  نگرفت. نتایج  نشان داد که درمان های  مثبت نگر و  شناختی-رفتاری  در افزایش عملکرد اجتماعی-انطباقی  و کاهش  فرسودگی تحصیلی  دانش­آموزان کمال­گرا تأثیر دارد.  بین  اثربخشی  دو درمان  تفاوتی  به­دست نیامد. این یافته­ها بیان می­کند که درمان مثبت­نگر به اندازه درمان شناختی-رفتاری مؤثر است و می­توان از آن  به عنوان درمان جایگزین استفاده کرد.